Forum o psiakach i konikach

daisy

HISTORIA

Odk±d Eskimosi skonstruowali pierwsze sanie, na drodze bezlitosnej selekcji zaczęli kształtować psy doskonale dostosowane do wymogów klimatu, mog±ce ci±gn±ć ciężary. Powstał typ psów wytrwałych, zużywaj±cych minimum energii. W¶ród plemion Eskimosów najlepiej traktowali i przystosowywali do pracy swoje psy Mahlemuci, którzy zamieszkiwali rozległe terytorium wokół Zatoki Kotzebue.

Do ci±gnięcia dużych sań o długo¶ci ponad trzech metrów, wioz±cych znaczne ładunki (od 200 do 700 kg) Malamuci (tak została przekształcona nazwa plemienia Mahlemutów) zaprzęgali od 5 do 9 psów. Latem psy te wykorzystywano do holowania ciężkich barek. Psy ci±gnęły je z brzegu, za pomoc± długiej liny ci±gowej, umocowanej do dziobu barki. Uprz±ż psów stanowił szeroki pas z surowej skóry wyposażony w trzy równoległe pętle na jednym końcu, natomiast na drugim końcu uprzęży znajdował się pier¶cień z ko¶ci lub drewna, który ł±czył się z saniami za pomoc± długiej, skórzanej liny.

Nazwę "psy Malamutów" zawdzięczmy Aleksandrowi Mac Kenzie, który w latach 1792-1793 przemierzył wybrzeża Arktyki, aż po przyl±dek Menzies. W swoich pismach mówi między innymi o psach, które okre¶la jako "Mac Kenzie River Malamootes".

Stan obecnej wiedzy pozwala prawie na pewno stwierdzić, że pies, którego okre¶lamy jako malamuta, w rzeczywisto¶ci towarzyszył wielu plemionom eskimoskim z Alaski. Malamuty towarzyszyły również plemionom z północnego zachodu Kanady, aż po uj¶cie rzeki Mac Kenzie. Oczywi¶cie u psów występowały pewne różnice w budowie, które uzasadniaj± obecno¶ć ich trzech linii, z których wywodzi się ich hodowla. Psom tym nadano nazwę, będ±c± nazw± plemienia Mahlemutów, ponieważ pierwsze egzemplarze sprowadzone do USA pochodziły z okolic zamieszkałych przez to plemię.

Odkrycie w 1896 roku pokładów złota nad rzek± Klondike, spowodowało napływ tysięcy białych na Alaske i głeboko zmieniło życie Eskimosów. Pionierzy bardzo szybko stanęli przed problemem transportu towarów: zim±, kiedy zamarzało Morze Beringa, miasto Nome miało ł±czno¶ć z reszt± ¶wiata tylko za pomoc± telegrafu. Rychło zdano sobie sprawę, że jedynym wyj¶ciem s± sanie zaprzężone w psy. Białym pionierom trudno było uznać wyższo¶ć psów Malamutów. Pocz±tkowo zaprzęgali do sań mastify, bernardyny, setery i pointery. Psy te dobrze ci±gnęły ciężkie ładunki, ale mialy ogromne potrzeby pokarmowe - były więc gorzej przystosowane do tego typu pracy niż malamuty. Chc±c "ulepszyć" rasę krzyżowano malamuty z innymi psami. W połowie lat dwudziestych XX w. sytuacja Malamutów stała się katastrofalana. Ogromna liczba krzyżówek spowodowała, że ilo¶c Malamutów stała się bardzo mała.

W 1927 roku małżeństwo Seeley'ów sprowadziło z Alaski psa o imieniu Yukon Jad i sukę Bessie. Bessie przypominała ideał malamuta, który sobie wyobrazili. W ten sposób stworzyli hodowlę, która póżniej zaowocowała powstaniem linii Kotzebue. W 1929 roku urodził się pierwszy miot po Jad i Bessie, licz±cy cztery samce. W miocie tym urodzł się Gripp of Yukon, który póżniej stał się pierwszym championem uznanym przez AKC.Rasa Alaskan Malamute została oficjalnie uznana przez AKC w 1935 roku, za¶ 17 kwietnia 1935 roku ukazł się jej pierwszy oficjalny wzorzec. Był on dostosowany do drobnych psów z linii Kotzebue chodowanych przez Seeley"ów. Psy te nie przekraczały 56-58 cm wzrostu w kłębie. Dopiero poprawki wprowadzone przez Roberta Zollera umożliwiły zmniejszenie dysproporcji pomiędzy wymiarami wzorcowymi, a rzeczywist± wag± i wzrostem malamutów. Problem wielko¶ci malamutów jest do dzisiejszego dnia dyskusyjny. Po uznaniu rasy wpisano do Ksi±g Rodowodowych AKC psy, należ±ce do Ewy Seeley i jej znajomych - wszystkie z linii Kotzebue. Do 1947 roku, w ci±gu 12 lat w AKC zostało zarejestrowanych zaledwie 30 malamutów.

W Michigan, Paul Voelker zgromadził psy w typie Alaskan Malamute i utworzył now± linię hodowlan±: M'Loot. Obie hodowle nie współpracowały ze sob±, a hodowane przez nie typy psów znacznie się różniły.

Wówczas to Alaskan Malamutami zajęli się Laura i jej m±ż Robert Zoller, który szybko stał się jednym z największych znawców i autorytetów w sprawach dotycz±cych tej rasy. W 1952 r. utworzył on Alaskan Malamute Club of America. Wraz z małżonk± prowadził hodowlę "Husky Pak" - niew±tpliwie najbardziej znan± i maj±c± najwiekszy wpływ na rasę Alaskan Malamute.

Psy Roberta Zollera s± prekursorami większo¶ci obecnie żyj±cych malamutów. W 1955 roku AMCA dokonał wyboru najlepszej dziesi±tki w rasie: osiem osobników pochodziło z krzyżówek między liniami, a pozostałe z linii Kotzebue. Do dziesi±tki nie wszedł ani jeden M'Loot. Co więcej - dziewięć z tych dziesięciu psów zostało wyhodowanych zgodnie z programem hodowli Husky Pak.

CHARAKTER

Malamuty s± bardzo serdeczne w stosunku do ludzi, zwłaszcza dzieci. Czasami nawet zbyt aktywnie objawiaj± sw± czuło¶ć - od najmłodszego wieku. Malamut nie ma w sobie nic ze stróża i obrońcy, choć jego potężny wygl±d działa odstraszaj±co. Z reguły natomiast reaguje, je¶li jakiekolwiek niebezpieczeństwo zagraża dziecku. Malamuty nie s± szczekliwe. Nie męcz± ci±głym ujadaniem z byle powodu. Jak wszystkie psy polarne chętnie natomiast wyj±. W przeciwieństwie do swego kuzyna - Husky, malamut raczej nie jest uciekinierem. Chętnie wypu¶ci się oczywi¶cie na niewielk± eskapadę, je¶li nadarzy się sposobno¶ć, ale zwykle wraca szybko

Często słyszy się opinię,że malamuty zachowuj± się agresywnie w stosunku do innych psów. W istocie maj± one silnie rozwinięty instynkt swory, a w zwi±zku z tym często zdarza się w¶ród nich agresja dominacyjna - walka o pozycję przewodnika stada. Nawet zupełnie małe szcznięta, gdy tylko opanuj± sztukę chodzenia, potrafi± chwytać się wzajemnie za pyszczki, groĽnie przy tym warcz±c. To pierwsze "przepychanki" o prymat w stadzie. Dlatego- zwłaszcza, gdy szczenięta maj± w przyszło¶ci pracować w zaprzęgu- jest bardzo istotne, aby mogły spędzić przy matce i z rodzeństwem, a najlepiej także z innymi dorosłymi psami, okres socjalizacji w stadzie - a więc nawet do pierwszych dwunastu tygodni życia.

Wła¶ciciel młodego malamuta nie powinien dać się zwie¶ć jego zabawnemu, misiowatemu wygl±dowi. Nasz słodki misiaczek musi od pocz±tku, kto jest teraz szefem stada. Należy go traktować łagodnie i przyjaĽnie, ale też zachować konsekwencje w postępowaniu. Malamuta nie można traktować brutalnie - przyniesie to w wychowaniu więcej szkody niż pożytku. Warto jednak pamietać, że to znany uparciuch i ćwiczenia z zakresu posłuszeństwa trzeba często i konsekwentnie powtarzać. Malamuty - jak zreszt± wszystkie psy zaprzęgowe - latem zwykle same musiały zdobywać pożywienie. Silny jest nadal ich instynkt łowiecki. Korci nie tylko zwierzyna w lesie. Apetycznym k±skiem jest na przykład drób w kórniku lub domowa ¶winka morska. Alaskan Malamute jest psem stworzonym do pracy w zaprzęgu. Praktycznie wystarczy założyć uprz±ż, aby zacz±ł prawidłowo i cierpliwie ci±gn±ć ładunek i to znacznej wagi.

UMASZCZENIE

W AMCA stosowana jest następuj±ca klasyfikacja umaszczenia:

- czarne z białym: włos okrywowy czarny, podszerstek czarny lub ciemno-szary,

- foczy z bialym: włos okrywowy czarny lub prawie czarny, podszersek biały lub kremowy. Z daleka pies sprawia wrażenie czarnego, ale z bliska widać biały podszerstek,

- sobolowy z białym: włos okrywowy czarny lub szary, podszerstek rudawy lub rude łaty. Zarówno czerń, jak i kolor rudy wyraĽnie widoczne,

- wilczasty z białym: włosy okrywowe szare, podszerstek jasnoszary, kremowy lub biały. Pies sprawia wrażenie jednolicie szarego, nawet je¶li końce włosów s± czarne,

- srebny z białym: włos okrywowy jasnoszary, podszerstek biały,

- rudy z białym lub br±zowy z białym: wyrażny rudy odcień jasny lub ciemny. Wargi i wierzchołek nosa br±zowy, oczy jasne. Nie może być widoczny czarny nalot,

- biały: włos okrywowy i podszerstek białe, często występuje kremowa maska. Dopuszczalne jest tylko umaszczenie jednolite.

WYGLˇD

Alaskan Malamute to duży, silny pies, największy z po¶ród psów poci±gowych. Ma duż± kształtn± głowę o nieco zaokr±glonej, szerokiej czaszce. Oczy ciemne, o migdałowym kształcie, uko¶nie osadzone. Uszy małe, stoj±ce, trójk±tne. Szyja silna, lędĽwie krótkie, kończyny dobrze umię¶nione. Łapy silne i zwarte, obficie poro¶nięte włosem - także między palcami i między opuszkami. Ogon obficie owłosiony, z eleganckim pióropuszem, zakręcony powyżej lędĽwi. Włos okrywowy gruby, zwarty, szorstki, szczególnie obfity wokół szyi, na łopatkach i udach. Podszerstek gęsty, zwarty, wełnisty.

Wzrost - psy około 63cm, suki około 58 cm.

Masa ciała - psy ok. 38 kg, suki ok. 34 kg.

Głowa: mocna i szeroka.

Kufa: duża, masywna, głęboka, w żadnym razie nie szpiczasta.

Oczy: o kształcie migdałowym, preferowane ciemnobr±zowe.

Klatka piersiowa: głęboka i pojemna.

Kończyny przednie: muskularne, o grubym ko¶ćcu, proste, ¶ródręczne krótkie, proste i prawie pionowe.

Kończyny tylne: uda bardzo silnie umię¶nione, stawy kolanowe umiarkowanie k±towane.

Ogon: bardzo obficie owłosiony, noszony zakręcony nad grzbietem.

Tułów: mocny, zwarty, ale niezbyt krótki, grzbiet prosty, linia górna nieznacznie opadaj±ca w kierunku zadu, lędĽwie umię¶nione i niezbyt krótkie, aby nie przeszkadały w swobodnym, rytmicznym ruchu kończyn tylnych.

Szyja: mocna, umiarkowanie wysklepiona.

Przy ocenie wygl±du Malamuta należy brać pod uwagę przede wszystkim jego przeznaczenie jako psa poci±gowego do ci±gnięcia ciężkich ładunków. Budowa musi umożliwiać mu skuteczn± pracę. Musi być psem silnym i wytrwałym, za¶ wszelkie cechy budowy, które mogłyby przeszkadzać mu w pracy powinny być traktowane jako poważne wady.

źródło : [link widoczny dla zalogowanych]

pozdrowionka Smile

Skara :*

Większości ludzi bardziej podobają się husky, ale ja mam większy sentyment do malamute'ów Smile

Takie misiaki Razz

K@kun · Dołączył: 31 Maj 2006 Posty: 130 Przeczytał: 0 tematów

ja moge cosik dac sprawia mi przyjemność pisanioe o pieskach moge dkonocyc cosik??

Wzorzec FCI nr 243

Tłumaczenie na zlecenie ZG ZKwP : Krzysztof Kradziecki
Pochodzenie: USA

Użytkowanie: pies pociągowy

Klasyfikacja FCI: grupa 5 - psy nordyckie i psy ras pierwotnych, sekcja l nordyckie psy zaprzęgowe.
Nie poddawany próbom pracy.

Wrażenie ogólne: Alaskan malamute, jeden z najstarszych arktycznych psów pociągowych, jest potężnym i solidnie zbudowanym psem, o głębokiej klatce piersiowej i mocnym, dobrze umięśnionym tułowiu. Malamut, stojąc pewnie oparty na poduszkach łap, wywołuje wrażenie aktywności i dumy w postawie, z głową wzniesioną i czujnymi oczami, zdradzającymi zainteresowanie i ciekawość. Głowę ma szeroką. Uszy trójkątne i wzniesione, podczas nasłuchiwania. Masywna kufa tylko lekko zwęża się od nasady do nosa. Nie jest ani spiczasta ani długa, jednakże i nie ścięta. Szatę ma grubą, o twardej, ochronnej okrywie włosowej, dostatecznej długości, by chronić wełnisty podszerstek. Malamuty mają różne umaszczenie. Znaczenia części twarzowej, na które składa się nakrycie głowy, cała biała twarz albo twarz z białą strzałką i/lub z maską są cechą wyróżniającą. Obficie owłosiony ogon noszony jest ponad grzbietem i ma wygląd falującego pióropusza. Malamut musi być psem grubokościstym, o prawidłowych kończynach, dobrych łapach, głębokiej klatce piersiowej i potężnych łopatkach, musi posiadać wszystkie fizyczne cechy niezbędne do skutecznego wykonywania swojej pracy. Chód jego, nie wykazując zmęczenia, musi być stabilny, wyważony i całkowicie wydajny. Nie jest to pies przeznaczony do udziału w wyścigach psich zaprzęgów, nie został stworzony, by brać udział w próbach szybkości. Malamut został ukształtowany, by znamionować siłę i wytrzymałość i którakolwiek z cech danego egzemplarza, włączając w to jego temperament, kolidująca z owym celem ma być uznawana za najpoważniejszą wadę.

Ważne proporcje:
Głębokość klatki piersiowej, której najniższy punkt znajduje się dokładnie za przednimi kończynami, na wysokości łokci, wynosi w przybliżeniu tyle co połowa wysokość psa w kłębie. Długość tułowia, mierzona od stawu barkowego do wyrostka kulszowego jest większa niż wysokość psa w kłębie.

Zachowanie/temperament Alaskan malamute, będąc czułym i przyjaznym nie jest psem "jednego właściciela". Jest lojalnym, oddanym towarzyszem, skorym do zabawy, lecz generalnie w wieku dojrzałym robi wrażenie swoją godnością w zachowaniu.

Głowa: Szeroka i głęboka, ani ordynarna, ani niezdarna, lecz pozostająca w proporcji do wielkości psa. Jej wyraz jest łagodny i zdradza czułe usposobienie.

Mózgoczaszka: Czaszka szeroka i umiarkowanie zaokrąglona pomiędzy uszami, stopniowo zwęża się i spłaszcza na szczycie, gdy zbliża się do oczu, zaokrąglając się znów ku policzkom. Pomiędzy oczami znajduje się lekka bruzda. Górne linie czaszki i kufy lekko załamują się w dół od linii prostej, gdzie się łączą. Stop płytki.

Trzewioczaszka: Nos w kolorze szaty, za wyjątkiem psów rudych, nos, wargi i obwódki oczu czarne. Brązowy dopuszczalny u psów rudych. Jaśniej prążkowany tzw. śnieżny nos (snow nose) jest do zaakceptowania. Kufa duża i masywna w proporcji do wielkości czaszki, lekko zwęża się i spłyca od miejsca, gdzie łączy się z czaszką do nosa. Wargi ściśle przylegające.
Szczęki/uzębienie: szerokie z dużymi zębami. Zgryz nożycowy. Zarówno tyłozgryz jak i przodozgryz jest wadą.
Policzki umiarkowanie płaskie.
Oczy skośnie osadzone, brązowe, migdałowatego kształtu, średniej wielkości. Błękitne oczy są wadą dyskwalifikującą.
Uszy średniej wielkości, lecz małe w proporcji do głowy. Mają trójkątny kształt i lekko zaokrąglone końce. Szeroko osadzone na zewnętrznych, tylnych krawędziach czaszki w jednej linii z górnym kącikiem oka, co sprawia, że uszy, kiedy są podniesione, robią wrażenie odstających. Wzniesione uszy są lekko skierowane do przodu, lecz kiedy pies pracuje, czasami składa uszy na czaszce. Uszy wysoko osadzone są wadą.

Szyja: Mocna i umiarkowanie wysklepiona.

Tułów: Zwartej budowy, lecz w lędźwiach nie za krótki. Tułów bez oznak nadwagi, a kościec w proporcji do wielkości psa.

Grzbiet prosty i łagodnie opadający w kierunku bioder.

Lędźwie silne i dobrze umięśnione. Długie lędźwie, które mogą osłabiać grzbiet są wadą. Klatka piersiowa dobrze rozwinięta.

Ogon: Osadzony na umiarkowanej wysokości; jest przedłużeniem linii kręgosłupa u swojej nasady. Noszony jest ponad grzbietem, kiedy nie pracuje. Nie jest ani załamany, ani ciasno zwinięty na grzbiecie, ani krótko owłosiony jak lisia kita. Ogon malamuta jest bogato owłosiony i wygląda jak falujący pióropusz.

Kończyny: Kończyny przednie o grubej kości i dobrze umięśnione, oglądane od przodu proste do śródręczy. Łopatki umiarkowanie ukośne. Śródręcza krótkie, mocne i lekko odsiebne.

Kończyny tylne szerokie. Oglądane od tyłu, w statyce i w ruchu ściśle w jednej linii za przednimi kończynami, ani zbyt wąsko, ani zbyt szeroko rozstawione. Wilcze pazury na tylnych kończynach nie są pożądane i winny zostać usunięte zaraz po urodzeniu się szczeniąt.

Uda mocno umięśnione.

Kolana umiarkowanie kątowane.

Stawy skokowe umiarkowanie kątowane i nisko osadzone.

Łapa typu "rakiety śnieżnej", ciasna i głęboka, o dobrze wykształconych poduszkach, sprawia wrażenie wytrzymałej i zwartej. Duża, palce ciasne i dobrze wysklepione. Pomiędzy palcami porośnięta ochronnym włosem. Poduszki grube i twarde, pazury grube i mocne.

Chody/ruch: Chód malamuta jest stabilny, wyważony i silny. Jak na swoją wielkość i budowę jest on zwinnym psem. Tylne kończyny oglądane z boku ujawniają mocny napęd, przenoszony poprzez dobrze umięśnione lędźwie na przednie kończyny. Przednie kończyny przejmują napęd od tyłu wraz z równym, wyciągniętym krokiem. Oglądane od przodu, czy od tyłu, kończyny poruszają się ściśle w jednej linii, ani zbyt wąsko, ani zbyt szeroko. W szybkim kłusie łapy będą zbliżać się ku osi ciała. Szczudłowaty lub jakikolwiek chód nie do końca wydajny, czy wykazujący najmniejsze oznaki zmęczenia, ma być oceniany negatywnie.

Szata: Włos: Malamut ma gruby, twardy, ochronny włos okrywowy, nigdy długi i miękki. Podszerstek ma gęsty, od ok. 2,5 do 5,1 cm długości, natłuszczony i wełnisty. Włos ten, względnie krótki do średniego wzdłuż boków tułowia, wydłuża się na łopatkach i wokół szyi, w dół grzbietu, ponad zadem, na portkach i w pióropuszu na ogonie. Malamuty mają zazwyczaj krótszą i rzadszą szatę w czasie miesięcy letnich. Wystawia się je w naturalnej okrywie. Przycinanie jej nie może być akceptowane, z wyjątkiem wymodelowania łap.

Umaszczenie: Rozpiętość najczęściej występujących umaszczeń sięga od jasnoszarego przez pośrednie odcienie do czarnego; sobolowe i jego odcienie do rudego. Kombinacje kolorów możliwe są do zaakceptowania w podszyciu, na czubkach, w miejscach przycinanych. Jedynym dopuszczalnym jednolitym umaszczeniem jest jednolicie białe. Biel zawsze dominuje na spodzie tułowia, częściowo na kończynach, łapach i w znaczeniu części twarzowej. Biała strzałka na czole i/lub biały kołnierz lub plama na karku są atrakcyjne i możliwe do zaakceptowania. Malamut ma płaszcz, a rozdzielone kolory rozciągające się ponad tułowiem, czy nieregularne upstrzenie nie są pożądane.

Wielkość/waga: Rasa ta występuje w naturalnej skali wielkości. Pożądana pociągowa wielkość to:
- psy 63,5 cm w kłębie, waga 38 kg,
- suki 58,5 cm w kłębie, waga 34 kg.
Niemniej jednak ocena wielkości nie powinna przeważyć nad oceną typu, proporcji, ruchu i innych cech użytkowych. Kiedy sędziowane psy są równe pod względem typu, proporcji, ruchu preferowany ma być pies najbliższy pożądanej wielkości pociągowej.

i fotosy malamutów