daisy
Dołączył: 14 Maj 2005
Posty: 4
Przeczytał: 0 tematów
Skąd: drawsko
|
 Wysłany: Sob 16:15, 14 Maj 2005 Temat postu: Samojed :) |
|
|
HISTORIA
Ta rasa psów pochodzi z północnych rejonów Europy Wschodniej i Azji, z obszaru między Morzem Białym a rzeką Jenisej. Zamieszkiwał tam lud Nieńców, zwanych też Samojedami, który przybył w te tereny wraz z psami z Mongolii.
Nieńcy zajmowali się myślistwem i hodowlą reniferów, przy czym, jako jedyni, hodowali je przede wszystkim dla mleka, a nie dla mięsa. Utrzymywane przez nich psy, pełniące głównie funkcje psów pasterskich, a w mniejszym stopniu myśliwskich i pociągowych, wyróżniały się czysto białym umaszczeniem
Oczwiście, nie były to psy pasterskie w naszym rozumieniu tego słowa - miały one tylko nie dopuszczać do rozproszenia się stada oraz do pomieszania stad w czasie bardzo licznych spotkań plemiennych. Nieńcy mieli jeszcze jedną szczególną cechę, różniącą ich od okolicznych plemion, a mianowicie traktowali swoje psy wyjątkowo dobrze. Pozwalali im przebywać w jurtach i chętnie bawili się z nimi. Dzięki temu "Biełki" - bo tak właśnie nazywano te psy - wyrastały na zwierzęta łagodne i chętne do współpracy z człowiekiem. Nieńcy wysoko cenili swoje psy, świadomie utrzymywali je w czystości rasy i - przynajmniej dopóki dobrze nie poznali wartości pieniędzy - bardzo niechętnie się ich pozbywali.
W końcu XIX w., kiedy podejmowane były liczne ekspedycje na bieguny, psy samojedzkie stały się znane szerszej publiczności. Chociaż nie miały siły Malamutów ani szybkości Husky, to ich ogromną zaletą był łagodny, wyrównany temperament. Ssczególny rozgłos zapewnił im udział w wyprawach Nansena. W swoim dzienniku podróży do bieguna północnego wiele stron poświęcił on psom, dostarczonym przez Aleksandra Trontheima z Archangielska.
Samojedom Nansena daleko było do urody ich potomków - były lżejsze, wysokonożne i znacznie skromniej owłosione. Nansen był z nich tak zadowolony, że wielokrotnie rekomendował usługi Trontheima innym podróżnikom. Jeden z nich, badacz Ziemi Świętego Józefa - Frederick Jackson, po zakończeniu ekspedycji sprowadził uczestniczące w niej psy samojedzkie do Anglii. W 1899 roku ofiarował jednego Królowej Aleksandrze, co natychmiast wzbudziło duże zainteresowanie rasą. Kilka innych otrzymali znani zoologowie, między innymi małżeństwo Kilburn-Scott, którzy jeszcze w tym samym roku sprowadzili dwie samojedki z Archangielska.
Kilburn-Scottowie poświęcili całe życie i wszystkie pieniądze hodowli Samojedów. W ich rękach rasa rowijała się bardzo dynamicznie (Klub rasy powstał w 1909 roku) a, na bazie psów wyhodowanych i sprowadzonych przez nich powstały kolejne hodowle. Nie odbyło się bez niespodzianek - wśród ówczesnych Samojedów pojawiły się bowiem psy czarne i łaciate.
Rodzina Kilburn-Scotów związana jest z Samojedami po dziś dzień, a kolejne pokolenia używały przydomków Polar, Farningham i Arctic. Można je znaleść w rodowodach niemal wszystkich Samojedów. Pani Kilburn-Scott była autorką standardu rasy, który w niemal niezmienionej postaci obowiązuje do dzisiaj.
W USA pionierką hodowli była księżna de Montyglyon, która dostała od rosyjskiego Księcia Mikołaja cztery Samojedy, w tym znanego championa książęcej hodowli - Moustana. Został on zarejestrowany jako pierwszy Samojed w USA w 1906 roku.
Rasa szybko stała się modna w najlepszym towarzystwie, i jeszcze przed drugą wojną światową trafiła do Francji, Holandii i Szwecji. Obecnie hodowane są na całym świecie, najliczniej, tradycyjnie w Wielkiej Brytanii, USA i Kanadzie. Zwłaszcza psy kanadyjskie znane są z doskonałego eksterieru. Bardzo dobre Samojedy hodowane są w Norwegii, Danii i Finlandii.
--------------------------------------------------------------------------------
CHARAKTER
O charakterze Samojedów tak mówi ich wieloletnia, znakomita duńska hodowczyni Kirsten Joergensen:
"Samojed to nie tylko wcielone piękno, ale i charakter, który zadowoli każdego miłośnika psów. Jest to pies łagodny, zrównoważony i jednocześnie pewny siebie. Można go nauczyć każdej pracy. Pogodny towarzysz dzieci, zachował do dzisiaj instynkt pasterski i łowiecki"
Samojed jest wielką indywidualnością. Choć z natury życzliwy ludziom i chętny do każdej pracy, wymaga jednak, aby został uszanowany pewien obszar jego prywatności. Nie znosi ostrego traktowania i posiada swoje własne poczucie sprawiediwości. Samojedy są bardzo wrażliwe na atmosferę w domu. Kiedy panuje w nim napięcie, usuwają się w kąt, aby nie absorbować zdenerwowanych domowników. A kiedy miną domowe burze, biorą czynny udział w rodzinnych radościach i w całym domu robrzmiewa ich charakterystyczny, wysoki głos.
W ostatnich latach psie wyścigi stały się popularne także w Europie. Tam gdzie nie pozwalają na to warunki, sanie zamieniane są na wózki. Coraz częściej pojawiają się na tych zawodach Samojedy, o których mówi się, że biegają by sprawić przyjemność właścicielowi, nie tak jak Husky czy psy eskimoskie - dla samej przyjemności biegania.
Trening Samojeda, bez względu na to, czy będzie biegać na serio, czy tylko dla zabawy, powinien się zaczynać już w wieku szczenięcym. Pięciomiesięczny pies może już ciągnąć lekki ciężar, a prawdziwy trening można zacząć w wieku siedmiu miesięcy. Trening taki jest ze wszech miar wskazany dla dobrego samopoczucia i kondycji Samojeda.
--------------------------------------------------------------------------------
WYGLĄD
Wrażenie ogólne: Samojed, będąc psem pracującym, ma stanowić połączenie piękna i siły. Różnica między psem a suką musi być wyrażna. Kościec masywny, ale nie tak ciężki, aby wpływał na szybkość i sprawność psa.
Głowa: klinowata, mózgoczaszka szeroka i lekko wysklepiona. Kufa głęboka. Stop wyraźny. Wargi czarne lub przynajmniej ciemne, podniesione w kącikach, co daje charakterystyczny "uśmiech". Uszy trójkątne, stojące, oczy ciemne, kształtu migdała, głęboko osadzone. Nos czarny, dopuszczalny brązowy i łaciaty.
Tułów: klatka piersiowa głęboka, raczej płaska. Długość tułowia nieznacznie większa od wysokości w kłębie.
Ogon: wysoko osadzony, sierpowaty, zakręcony nad grzbietem i na bok.
Kończyny tylne: dobrze kątowane i ustawione.
Łapy: duże, owalne, obficie owłosione.
Szata: włos prosty, twardy, odstający, poza głową i nogami długi. Struktura włosa ważniejsza od jego długości. Szata lśniąca.
Maść: śnieżnobiała, kremowa lub jeszcze ciemniejsza, biszkoptowa. Psy kremowe i biszkoptowe są mniej lubiane, ale niezbędne w hodowli. Jeśli kojarzy się bowiem przez kilka pokoleń psy śnieżnobiałe, to ich szata traci połysk.
Wzrost: pies 53-58 cm, suka 48-53 cm
źródło : [link widoczny dla zalogowanych]
Post został pochwalony 0 razy
|
|
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Galerie
Rejestracja
Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości
Zaloguj
